مظلوم

بترس از آن کس که به جز خدا یاری ندارد*برای دفاع از حق خویش بیان و گفتاری ندارد

ز آنکس که مظلوم است و در سکوت حتی*برای ظلمی که می شود توان گریه زاری ندارد

باز باران

شعر زیر متعلق به روزی است که در آن روز در شهر ما باران باریده بود

باز باران با صفایش

با ترنم های دلربایش

که آرام می شود روح و جسمم

با استشمام دلنشین صدایش

باز باران با بخشندگی

که زیبا می شود با او زندگی

باز باران با بوی خاک

بهشت مال تو

من بهشت بی نان نمی خواهم مال تو*دولت بی تدبیر و ایمان نمیخواهم مال تو

ز تو هم دروغ و کلک نسیبم شد بسی*تدبیر و امید دروغگویان نمیخواهم مال تو

ازگلستان روی تو

از گلستان روی تو غنچه ای چیدن خواهم   ز لب های لاله ی تو مزه ای چشیدن خواهم

هم در کنــــج قلــــب و خیـــال تـــو بودن   هم با تو در حیـــات لحظه ای رمیدن خواهم

کشتی جامعه

جامعه به کشتی ماند و ملت پاروزنان او   آنان که در کشتی جا ندارند سوراخ کنان او

کشتی سوراخ غرق شدنش حتمی است   به نوبت نشسته تا که رسد نوبت و زمان او

بیکاری

امان از دست این بیکار و بیکاری   جسم و روحش مبتلا بر انواع بیماری

کسی فهمد حرف های این مستطاب   شکمش خالی باشد ز مرغ و کباب

شعرم سلاح من

سلاح من کاغذ و قلـــــــــم بیش نیست

شعرم شیرین ولی خالی از نیش نیست

درباره شعرها و وبلاگم

دلم می خواست کنم شعرهایم را کتاب * تا بخوانند مردمان دردهای شاعر مستطاب
رفتم انتشاراتی تا که کنم با آنها سخن * تا شود دردهایم منتشر در سرزمین کهن
گفت این کار تو پول کلان خواهد پسر * تا شود منتشر کتابی با افکار نو بار و بر
فکرها نمود این مرد شاعر و جوان * چگونه رساند حرف خود بر گوش مردمان

پدر و مادر

من و زندگی با این همه لطف و صفا   سختی زندگی و دوری مامان و بابا

مادر یعنی عشق زندگی

پدر یعنی روح بالندگی

آهای انسانها من دهه ی شصتیم

من دهه ی شصتیم

نیافتم کار و ندیدم عدالت

من دهه ی شصتیم

نتوانستم کنم ازدواج