در اوج زندگی

من هستم و ظلمت شب

قلمم روی کتابم

بی تب و تابم

روحم افسرده

جسم و جانم مرده

از درد ، درمان مجو

گویند آن سید
دوایی برای درد ماست
گر این ابلهان انتخابش کند

سرترالینیسم

این روزها

جای عدالت را

جای زندگی را

به نایی بنمای که آنی

اگر روزی کدخدایی کنی

سعی نکن که خدایی کنی

دل مظلوم ز ظلمت گر آزارد

اشتباها تو را خدا پندارد

در تنهایی ، هوی و هایی

باز تنهایی در وجودم غوطه ور می شود

باز زندگی بی تو سر می شود

باز حیاتم بی گهر می شود

این بهار

باز در آستانه ی این بهار

خیالم ، خیال آن بهار کرده

چهار فصل را ول نموده

آرزوی آرزو و زهرا و نگار کرده

در باب طلبه

طلبه موجودی هست که با جامعه بشری همزیستی می کند

هیچگونه تولید و بازدهی ندارد و از بودجه مردمی و دولتی ارتزاق

می نماید و به معنای واقعی کلمه انگل جامعه هست.

زور و زر

عجب زور و زر اندوختند
لبان معترض به هم دوختند
اعتبار و دین به دنیا فروختند
مردان پر ادعای عصر من

حافظ حق الناس

مست و مستانه حافظ حق الناس

آخر هر برج جانانه یک اختلاس

حرف دارد بر عام و خاص با اساس

اصول و اصلاح و سازندگی را دریاب

والی مسلمان

چقــدر کــوخ نشینان می میرند تا کاخ نشینان حیـــات دوباره یابند

و چقدر سخت است کاخ نشین ، کوخ نشین را به صبر و بردباری

خواند که خود را والی مسلمان و عالم به اسلام می داند.